In deze terugblik ook nog even een blik over de schouder, op 2019.
Maandagavond voor aanvang van de training stond de complete groep al klaar, geen laatkomers, dus geen reden om het vertrek nog even te rekken. Op het: “Nou dan kunnen we van start” van de trainer, merkte William met een blik op zijn horloge en de overkant van het groepje op: “Ja, want Margo is er, dus het is tijd”. Ietwat verontwaardigd diende Margo William van repliek. Maar daarmee was het nog niet helemaal klaar. Een plekje innemen in het rijtje dat door William werd aangevoerd, ging namelijk onbewust niet van harte. Verder wel lekker getraind, trouwens ; )
Tegelijkertijd stond Grietje haar mannetje op Urk. Dit met haar fluit in de hand. Enfin, ik zal je de verdere grappen van de hardlopers besparen.
Op vrijdagmorgen werd de groep ingehaald door een oude man op een fiets. Op de roep van de trainer: “Wie ‘m vangt, mag ‘m houden”, bedankte Jannes vriendelijk voor die eer: “Straks zit ik er nog mee ook!”
Ieder jaar word ik tijdens mijn Laatste Loopje vergezeld door een aantal liefhebbers. Toen we na afloop aan de chocolademelk en kruidcake gingen, bleken de kontjes (kapjes van de cake) al verdwenen. Blijkt dat Karin er op haar werk om bekend staat: de voorliefde voor kontjes…
Uiteindelijk hebben we 15 km gelopen. Een mooi rondje dat zonder pardon door een andere liefhebber van Strava werd gepikt.
En inmiddels zitten wij in 2020. In die eerste week miste Nikkie – letterlijk – de boot. Afkomstig uit Kraggenburg en pas een paar weken van de partij in Vollenhove, was de trainer vergeten om ook haar op de hoogte te stellen van het feit dat de brug voor Vollenhove gestremd zou zijn. Er moest een boot door. Gelukkig vond zij na een korte omzwerving de groep toch nog terug. Er zijn mensen uit Vollenhove die daar weleens langer over gedaan hebben… Toch? Edwin?
En in die eerste traingingsweek werd de donderdagavondgroep geconfronteerd met een handicap. Nadat iedereen zijn maatje had gevonden en de handicap was bepaald, gaf de trainer het startsein. Of nee, eigenlijk gaf Jan dat: “De gehandicapten mogen starten!”.
Op volgorde gaan staan op vrijdagmorgen leverde Saskia een uniek plekje op. Ze verontschuldigde zich eerst nog met een ietwat verongelijkt gezicht: “Ze schoven me naar voren”, maar liep uiteindelijk – op klaarlichte dag – de sterren van de hemel. En wat is het toch een mooi stuk bos, daar naast het nieuwe fietspad.
Tijdens de bootcamp in de Wellerwaard miste er in ene een deelnemer. Tja, achter het toilethokje staat geen wind…
Staat je naam hier genoemd en stel je daar geen prijs op, laat het me weten en het wordt z.s.m. aangepast.